Lesblinda er sjálfskapað ástand

Breytileg einkenni, ekki sjúkdómur
Hin hefðbundna aðferð við að greina vandamál er að prófa viðkomandi einstakling og kanna útkomuna ýmist út frá einkennafræði eða meinafræði.

Engir tveir með sömu einkennin
Þegar notuð er einkennafræði (sem fjallar um einkenni sjúkdóma), við að greina lesblindan einstakling, verða mörg ljón á veginum. Það fyrsta er að engir tveir einstaklingar með lesblindu hafa nákvæmlega sömu einkennin. Ekki mun verða ljóst hver öll hugsanleg einkenni eru fyrr en einkennum allra lesblindra hefur verið bætt á einkennalistann.

Mismunandi orsakir
Enn fremur er hugsanlegt að finna aðrar orsakir fyrir flestum einkennum lesblindu, til að mynda galla í augum og inneyra. Í meinafræði, sem fjallar um eðli sjúkdóma eru kannaðar breytingar af völdum sjúkdóma í uppbyggingu og starfsemi líkamans. Stór annmarki á þessu er að lesblinda er ekki sjúkdómur heldur sjálfskapað ástand. Eftir því sem tækni til að skoða líkamann að innan verður þróaðri má búast við að finna líkamleg frávik frá því venjulega. Sem dæmi mætti nefna svolítið stærri heilaköngul og stærri taugunga sem gerðu það að verkum að hvelatengslin væru örlítið þykkari.

Lesblinda er þroskaferli - Ekkert ótvírætt lesblindupróf til
En ef litið er á lesblindu sem þroskaferli væru þessi frávik afleiðing af því hvernig heili lesblindra þroskast við notkun. Rangt væri að segja að frávikin séu orsök lesblindu. Þessi hugsanlegi munur ætti þá að koma fram í öllum sem hafa náðargáfu lesblindu, ekki aðeins þeim sem þróa námsörðugleika. Af þessu leiðir að ekkert próf er til sem greinir lesblindu ótvírætt.

Aðalsíða